(362) Osoba ludzka, stworzona na obraz Boży, jest równocześnie istotą cielesną i duchową. Opis biblijny wyraża tę rzeczywistość językiem symbolicznym, gdy stwierdza, że "Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą" (Rdz 2, 7). Cały człowiek jest więc chciany przez Boga. 363 Pojęcie dusza często oznacza w Piśmie świętym życie ludzkie [[Por. Mt 16, 25-26; J 15, 13.]] lub całą osobę ludzką [[Por. Dz 2, 41.]] . Oznacza także to wszystko, co w człowieku jest najbardziej wewnętrzne [[Por. Mt 26, 38; J 12, 27.]] i najwartościowsze [[Por. Mt 10, 28; 2 Mch 6, 30.]] ; to, co sprawia, że człowiek jest w sposób najbardziej szczególny obrazem Boga: "dusza" oznacza zasadę duchową w człowieku. 364 Ciało człowieka uczestniczy w godności "obrazu Bożego"; jest ono ciałem ludzkim właśnie dlatego, że jest ożywiane przez duszę duchową, i cała osoba ludzka jest przeznaczona, by stać się w Ciele Chrystusa świątynią Ducha [[Por. 1 Kor 6, 19-20; 15, 44-45.]] : Człowiek, stanowiący jedność ciała i duszy, skupia w sobie dzięki swej cielesnej naturze elementy świata materialnego, tak że przez niego dosięgają one swego szczytu i wznoszą głos w dobrowolnym chwaleniu Stwórcy. Nie wolno więc człowiekowi gardzić życiem ciała, lecz przeciwnie, powinien on uważać ciało swoje, jako przez Boga stworzone i mające być wskrzeszone w dniu ostatecznym, za dobre i godne szacunku [[Sobór Watykański II, konst. Gaudium et spes, 14.]] .